Jak poradzić sobie z zazdrością: kluczowe strategie i psychologiczne wsparcie

Wstęp

Zazdrość to jedna z tych emocji, która potrafi całkowicie zawładnąć naszym życiem, zamieniając nawet najpiękniejszą relację w pole walki. Większość z nas doświadczyła tego uczocia – to mieszanka lęku, gniewu i niepewności, która pojawia się, gdy czujemy, że nasz związek jest zagrożony. Ale czy wiesz, że w małych dawkach zazdrość może być zdrowym sygnałem alarmowym, motywującym do pielęgnacji relacji? Problem zaczyna się dopiero wtedy, gdy wymyka się spod kontroli.

W tym artykule przyjrzymy się zazdrości z różnych perspektyw – od jej ewolucyjnych korzeni po współczesne metody radzenia sobie z nią. Dowiesz się, jak odróżnić normalną reakcję od patologicznej obsesji, poznasz mechanizmy psychologiczne stojące za tym uczuciem i odkryjesz praktyczne strategie, które pomogą ci odzyskać równowagę w związku. To nie będzie łatwa podróż, ale zrozumienie swojej zazdrości to pierwszy krok do uwolnienia się od jej destrukcyjnej mocy.

Najważniejsze fakty

• Zazdrość ma ewolucyjne korzenie – u kobiet częściej dotyczy obawy o emocjonalne zaangażowanie partnera, u mężczyzn o niewierność seksualną, co wynika z różnic w strategiach reprodukcyjnych.
• Kluczowa różnica między zdrową a patologiczną zazdrością to zdolność do samokontroli – gdy emocje zaczynają dyktować zachowania destrukcyjne dla związku, mamy do czynienia z problemem wymagającym interwencji.
• Metapoznawczy model zazdrości pokazuje, że to nie sytuacje same w sobie, ale nasze interpretacje i przekonania napędzają cierpienie, tworząc błędne koło lęku i kontroli.
• Skuteczne strategie radzenia sobie obejmują działania odwrotne do impulsów (np. rezygnacja z kontroli), trening uważności oraz pracę nad głęboko zakorzenionymi przekonaniami o sobie i relacjach.

Zrozumieć zazdrość: czym jest i skąd się bierze?

Zazdrość to złożona emocja, która pojawia się, gdy postrzegamy zagrożenie dla ważnej dla nas relacji. To mieszanka lęku, złości i smutku, która może nas całkowicie pochłonąć. Wbrew pozorom, zazdrość nie jest wyłącznie negatywnym uczuciem – w małych dawkach może motywować nas do pielęgnowania związku. Problem zaczyna się, gdy wymyka się spod kontroli i przekształca w obsesyjną potrzebę kontroli partnera.

Kluczowe jest rozróżnienie między zazdrością a zawiścią. Podczas gdy zazdrość dotyczy obawy przed utratą czegoś, co już posiadamy (np. relacji), zawiść to pragnienie posiadania czegoś, co należy do kogoś innego. To ważne rozróżnienie, bo wymaga zupełnie innych strategii radzenia sobie.

Biologiczne i ewolucyjne korzenie zazdrości

Z ewolucyjnego punktu widzenia, zazdrość pełniła ważną funkcję przetrwania. Działała jak system alarmowy, który miał chronić nasze relacje – szczególnie te partnerskie – przed rozpadnięciem się. W czasach, gdy stabilność związku była kluczowa dla wychowania potomstwa, mechanizm ten miał ogromne znaczenie.

„Z punktu widzenia ewolucji emocje są programami, które mają nas dostosować do wymagań środowiska”

Różnice w doświadczaniu zazdrości u kobiet i mężczyzn

Badania wyraźnie pokazują, że kobiety i mężczyźni inaczej doświadczają zazdrości. Podczas gdy kobiety częściej martwią się o emocjonalne zaangażowanie partnera, mężczyźni silniej reagują na potencjalne zagrożenia seksualne. Te różnice mają swoje korzenie zarówno w biologii, jak i w społecznych rolach płciowych.

Warto jednak pamiętać, że są to uogólnienia – w rzeczywistości każdy człowiek może doświadczać zazdrości w unikalny sposób. Kluczowe jest zrozumienie, że niezależnie od płci, zazdrość zawsze mówi więcej o osobie, która jej doświadcza, niż o zachowaniu partnera.

Mechanizmy psychologiczne stojące za zazdrością często wiążą się z niskim poczuciem własnej wartości i stylem przywiązania ukształtowanym w dzieciństwie. Osoby z lękowym stylem przywiązania są szczególnie podatne na intensywne doświadczanie zazdrości, co może prowadzić do destrukcyjnych zachowań w związku.

Zanurz się w fascynującej historii słów Dura lex, sed lex – co oznaczają te słowa i kto je wypowiedział?, by odkryć ich głębokie znaczenie i tajemnicę pochodzenia.

Objawy chorobliwej zazdrości: kiedy zwykłe uczucie staje się problemem

Granica między zdrową a patologiczną zazdrością jest często niewidoczna, dopóki nie zaczniemy obserwować konkretnych zachowań. Normalna zazdrość pojawia się sporadycznie i szybko mija, podczas gdy jej chorobliwa wersja staje się stałym towarzyszem, wpływającym na wszystkie obszary życia. Kluczowy jest moment, gdy zaczynamy tracić kontrolę nad swoimi reakcjami i myślami.

Chorobliwa zazdrość często wiąże się z nadmierną czujnością – ciągłym skanowaniem otoczenia w poszukiwaniu potencjalnych zagrożeń. Nasz umysł zaczyna działać jak przesadnie czuły radar, wychwytujący nawet najbardziej niewinne sygnały i interpretujący je jako dowody zdrady. To błędne koło, które tylko pogłębia problem.

Destrukcyjne zachowania wynikające z nadmiernej zazdrości

Kiedy zazdrość wymyka się spod kontroli, może prowadzić do szeregu toksycznych zachowań, które niszczą relację od środka. Oto niektóre z najczęstszych:

„Nie da się nikogo zmusić do miłości, ani do wierności, nie da się nikogo upilnować, jeśli ktoś chce – zdradzi”

Inne destrukcyjne wzorce to ciągłe przesłuchiwanie partnera, szukanie nieścisłości w jego opowieściach czy wymuszanie zapewnień o miłości. Paradoksalnie, im bardziej osoba zazdrosna stara się kontrolować sytuację, tym bardziej pogłębia swoje cierpienie i oddala się od rozwiązania problemu.

Jak odróżnić zdrową zazdrość od patologicznej?

Kluczowa różnica leży w intensywności i czasie trwania reakcji. Zdrowa zazdrość:

1. Pojawia się w odpowiedzi na konkretne sytuacje
2. Nie prowadzi do utraty kontroli nad zachowaniem
3. Służy ochronie związku, a nie jego niszczeniu

Z kolei patologiczna zazdrość charakteryzuje się:

1. Ciągłym zamartwianiem się nawet bez wyraźnego powodu
2. Nietolerancją niepewności – potrzebą stuprocentowej pewności
3. Stopniowym ograniczaniem wolności partnera

Warto zwrócić uwagę na schematy myślowe typowe dla patologicznej zazdrości, takie jak czytanie w myślach („na pewno myśli o kimś innym”) czy katastrofizacja („jeśli wyjdzie bez mnie, na pewno mnie zdradzi”). Te zniekształcenia poznawcze są jak szkła powiększające, które wyolbrzymiają każde, nawet najbardziej niewinne zachowanie.

Czy Twój związek zmierza ku końcowi? Poznaj 9 sygnałów, że związek zmierza ku końcowi i znajdź odpowiedzi na nurtujące Cię pytania.

Metapoznawczy model zazdrości: jak powstaje i jak ją rozbroić

Metapoznawczy model zazdrości pokazuje, że to nie same sytuacje wywołują nasze cierpienie, ale sposób, w jaki o nich myślimy. Leahy i Tirch porównują zazdrość do zamartwiania się – to ciągłe przewidywanie katastrofy, które utrzymuje nas w stanie chronicznego napięcia. Kluczowe jest zrozumienie, że zazdrość to nie tylko emocje, ale cały system myśli, przekonań i zachowań, które się wzajemnie napędzają.

Proces ten można porównać do błędnego koła: wyzwalacz (np. partner rozmawiający z kimś) → automatyczne myśli („na pewno mnie zdradza”) → intensywne emocje (lęk, złość) → zachowania kontrolujące (sprawdzanie telefonu) → chwilowa ulga → wzmocnienie całego schematu. Przerwanie tego cyklu wymaga pracy na wszystkich poziomach.

Kluczowe przekonania napędzające zazdrość

Za intensywną zazdrością często stoją głęboko zakorzenione przekonania na temat siebie i relacji. Oto najczęstsze z nich:

Szczególnie destrukcyjne są przekonania typu „albo jestem wyjątkowy, albo nic nie wart”. Taki czarno-biały obraz świata nie pozostawia miejsca na normalne ludzkie niedoskonałości. Praca terapeutyczna często polega na stopniowym łagodzeniu tych sztywnych zasad i nauce akceptowania rzeczywistości taką, jaka jest.

Rola nietolerancji niepewności w podtrzymywaniu zazdrości

Osoby zmagające się z chorobliwą zazdrością mają ogromne trudności z zaakceptowaniem faktu, że nigdy nie będą miały 100% pewności co do wierności partnera. Ta potrzeba absolutnej kontroli jest jak próba ujarzmienia oceanu – im bardziej się staramy, tym bardziej jesteśmy przytłoczeni.

Nietolerancja niepewności prowadzi do szeregu zachowań, które paradoksalnie pogarszają sytuację:

1. Ciągłe szukanie dowodów (które i tak nie dają pewności)
2. Unikanie sytuacji budzących niepokój (co ogranicza życie obu partnerów)
3. Natrętne myśli i analizowanie każdego szczegółu

Kluczowe w terapii jest nauka radzenia sobie z niepewnością, a nie jej eliminacja. To jak nauka pływania – zamiast walczyć z falami, uczymy się utrzymywać na powierzchni mimo ich obecności. Techniki uważności i ekspozycji stopniowo pomagają zwiększać tolerancję na niepewność, co zmniejsza potrzebę kontroli.

Samotność może być ciężarem równie uciążliwym jak głód. Odkryj, jak sobie z nią radzić, czytając Samotność jest ciężarem równie uciążliwym jak głód.

Strategie radzenia sobie z zazdrością w związku

Zazdrość w związku może być jak trucizna powoli zatruwająca relację, ale odpowiednie strategie mogą zamienić ją w okazję do rozwoju. Kluczem jest zrozumienie, że zazdrość mówi więcej o naszych lękach niż o zachowaniu partnera. Pierwszym krokiem jest uświadomienie sobie, że nie da się zbudować zdrowej relacji na kontroli i podejrzliwości. Zamiast walczyć z partnerem, warto skierować tę energię na pracę nad sobą.

Skuteczne radzenie sobie z zazdrością wymaga działań na trzech poziomach: emocjonalnym (regulacja uczuć), poznawczym (zmiana myśli) i behawioralnym (zmiana zachowań). Ważne, by podejść do tego kompleksowo, bo praca tylko na jednym poziomie rzadko przynosi trwałe efekty. Pamiętajmy, że zaufanie to wybór, a nie coś, co można wymusić kontrolą.

Działania odwrotne do impulsów zazdrości

Gdy ogarnia nas zazdrość, naturalnym odruchem jest chęć zwiększenia kontroli – sprawdzenia telefonu, przesłuchania partnera, ograniczenia jego wolności. Paradoksalnie, właśnie te działania pogłębiają problem. Zamiast ulegać impulsom, warto zastosować działania odwrotne – zachowania, które wydają się sprzeczne z naszymi emocjami, ale stopniowo je łagodzą.

„Żeby jakaś emocja się zmniejszyła, muszę działać przeciwnie do niej. Czyli odwrotnie do zazdrości i zaborczości w tym wypadku”

Inne przykłady działań odwrotnych to świadome pozwalanie partnerowi na wyjścia bez nas, rezygnacja z nadmiernego śledzenia w mediach społecznościowych czy powstrzymywanie się od analizowania każdego słowa partnera. To trudne, ale jak trening mięśnia – z czasem staje się łatwiejsze i przynosi realne efekty.

Jak komunikować swoje uczucia bez ranienia partnera?

Otwarta komunikacja o zazdrości jest kluczowa, ale wymaga dużej uważności, by nie zamieniła się w oskarżenia. Zamiast mówić „Znowu się spóźniasz, pewnie z kimś jesteś”, lepiej użyć formuły: „Kiedy się spóźniasz, czuję niepokój. Potrzebuję usłyszeć, że wszystko między nami w porządku”. To różnica między atakiem a zaproszeniem do dialogu.

Skuteczna komunikacja w temacie zazdrości powinna zawierać trzy elementy:

1. Opis faktów – konkretna sytuacja bez interpretacji („Widziałem, jak rozmawiałeś z koleżanką z pracy”)
2. Wyrażenie uczuć – nazwanie emocji bez obwiniania („Poczułem niepokój”)
3. Prośba – czego potrzebujesz, by poczuć się lepiej („Czy mógłbyś mi opowiedzieć o tej rozmowie?”)

Warto pamiętać, że partner nie jest terapeutą – choć może wspierać, główna praca leży po naszej stronie. Jeśli zazdrość jest intensywna, warto rozważyć profesjonalną pomoc, by nie obciążać nadmiernie związku. Komunikacja to most między dwojgiem ludzi – im lepiej go zbudujemy, tym łatwiej będzie nam przejść przez trudne emocje.

Techniki psychologiczne w pracy z zazdrością

Praca z zazdrością wymaga systematycznego podejścia i wykorzystania sprawdzonych technik psychologicznych. Nie chodzi tu o stłumienie emocji, ale o nauczenie się, jak ją rozumieć i przekształcać w konstruktywne działanie. Kluczem jest zmiana relacji z własnymi myślami i uczuciami, a nie walka z nimi. W terapii poznawczo-behawioralnej stosuje się szereg metod, które stopniowo pomagają odzyskać kontrolę nad życiem emocjonalnym.

Warto pamiętać, że techniki te działają jak trening – wymagają regularnej praktyki i cierpliwości. Niektóre mogą wydawać się nienaturalne na początku, ale z czasem stają się nowym sposobem reagowania na trudne sytuacje. Najskuteczniejsze są wtedy, gdy dobierze się je indywidualnie do potrzeb i charakteru problemu.

Trening uważności i defuzja myśli

Uważność to sztuka bycia obecnym tu i teraz bez oceniania. W kontekście zazdrości pomaga wyjść z błędnego koła katastroficznych przewidywań i powrotów do przeszłości. Praktyka polega na obserwowaniu myśli o zdradzie jak chmur na niebie – zauważamy je, ale nie utożsamiamy się z nimi. To fundamentalna zmiana perspektywy – zamiast „jestem zazdrosny” mówimy „doświadczam uczucia zazdrości”.

Defuzja myśli to technika pokazująca, że myśli to tylko słowa w głowie, a nie rzeczywistość. Gdy pojawia się myśl „na pewno mnie zdradza”, zamiast w nią wierzyć, możemy powiedzieć ją śmiesznym głosem lub wyobrazić sobie napisaną na liściu płynącym z prądem rzeki. To zmniejsza ich emocjonalny ładunek i pomaga zachować dystans. Z czasem uczymy się, że nie musimy wierzyć we wszystko, co przychodzi nam do głowy.

Ekspozycja na trudne emocje

Ekspozycja to stopniowe oswajanie się z tym, czego się boimy. W przypadku zazdrości chodzi o naukę tolerowania niepewności i lęku bez uciekania w zachowania kontrolujące. Można zacząć od małych kroków – np. gdy partner wychodzi sam, wytrzymać 15 minut bez sprawdzania jego lokalizacji. Z czasem wydłużamy ten czas, budując większą odporność emocjonalną.

Skuteczna ekspozycja wymaga pozostawania w kontakcie z trudną emocją aż do jej naturalnego wyciszenia. To jak surfowanie na falach – uczymy się utrzymywać na powierzchni, zamiast dać się porwać prądowi. Pomocne może być prowadzenie dziennika, w którym notujemy sytuacje wywołujące zazdrość, nasze reakcje i to, jak emocja zmieniała się w czasie. To pokazuje, że nawet najintensywniejsze uczucia w końcu mijają.

Samowspółczucie w walce z zazdrością

W pracy z zazdrością często pomijamy jeden kluczowy element – życzliwość wobec siebie samego. Kiedy ogarniają nas intensywne emocje, łatwo wpaść w spiralę samokrytyki i poczucia winy. Tymczasem samowspółczucie to nie pobłażanie sobie, ale uznanie, że zmagamy się z czymś trudnym. To postawa, która pozwala nam potraktować swoje cierpienie z łagodnością, jaką okazalibyśmy bliskiemu przyjacielowi.

Badania pokazują, że praktykowanie samowspółczucia zmniejsza intensywność negatywnych emocji i pomaga w radzeniu sobie z trudnymi sytuacjami. W kontekście zazdrości oznacza to uznanie, że nasze uczucia – choć czasem trudne – są naturalną reakcją na postrzegane zagrożenie dla relacji. Zamiast mówić sobie „Jestem beznadziejny, że tak się czuję”, możemy pomyśleć „To normalne, że czasem doświadczam zazdrości, to część bycia człowiekiem”.

Jak być łagodnym wobec siebie w procesie zmiany?

Zmiana nawykowych reakcji to proces, który wymaga czasu i cierpliwości. Kiedy łapiesz się na starych wzorcach – sprawdzaniu telefonu partnera czy natrętnych myślach – zamiast krytykować się za „porażkę”, spróbuj potraktować to jako okazję do nauki. Zapytaj siebie: „Czego ta sytuacja może mnie nauczyć o moich potrzebach i lękach?” Pamiętaj, że każdy krok w stronę zmiany, nawet najmniejszy, jest ważny.

Praktykuj wewnętrzny dialog pełen życzliwości. Gdy zauważysz, że jesteś dla siebie surowy, zatrzymaj się i pomyśl, jak przemówiłbyś do przyjaciela w podobnej sytuacji. Możesz użyć zwrotów takich jak: „To naprawdę trudne, co przeżywam”, „Daję sobie prawo do błędów” czy „Każdego dnia uczę się czegoś nowego”. Takie podejście buduje emocjonalną odporność i sprawia, że proces zmiany staje się mniej bolesny.

Radzenie sobie z poczuciem winy i wstydu

Zazdrość często wiąże się z głębokim poczuciem wstydu – że jesteśmy „zbyt potrzebujący”, „zaborczy” czy „toksyczni”. To uczucie może być szczególnie dotkliwe, gdy nasze zachowanie rzeczywiście zraniło partnera. Ważne jest, by oddzielić swoje wartości i intencje od konkretnych działań – możesz żałować pewnych zachowań, nie odrzucając przy tym całej swojej osoby.

Gdy pojawia się poczucie winy, zamiast się w nim pogrążać, potraktuj je jako sygnał do zmiany. Przeproś, jeśli to konieczne, ale skup się na konkretnych działaniach naprawczych. Pamiętaj, że wstyd rozwija się w ukryciu – dzielenie się swoimi uczuciami z zaufaną osobą czy terapeutą może znacznie zmniejszyć jego ciężar. Akceptacja swojej niedoskonałości to nie wymówka, ale warunek prawdziwej przemiany.

Kiedy szukać profesjonalnej pomocy?

Zazdrość staje się problemem wymagającym interwencji specjalisty, gdy zaczyna rujnować jakość życia – zarówno twojego, jak i twoich bliskich. Jeśli codzienność zamienia się w ciągłą walkę z natrętnymi myślami i kontrolującymi zachowaniami, to wyraźny sygnał, że pora sięgnąć po pomoc. Warto pamiętać, że szukanie wsparcia to nie oznaka słabości, ale przejaz dojrzałości i troski o siebie oraz związek.

Kluczowa jest świadomość, że niektóre formy zazdrości mają związek z głębszymi problemami emocjonalnymi, które trudno pokonać samodzielnie. Szczególnie gdy towarzyszą im objawy depresji, lęku uogólnionego czy zaburzeń osobowości. W takich przypadkach terapia nie tylko pomaga radzić sobie z zazdrością, ale także sięga do jej korzeni, dając szansę na trwałą zmianę.

Objawy wskazujące na potrzebę terapii

Niepokojące sygnały, które powinny skłonić do rozważenia terapii to między innymi:

• Utrata kontroli nad zachowaniami – gdy nie potrafisz powstrzymać się od sprawdzania partnera mimo świadomości, że to szkodzi relacji
• Fizyczne objawy – bezsenność, utrata apetytu, kołatanie serca związane z obsesyjnymi myślami o zdradzie
• Izolacja społeczna – gdy z powodu zazdrości rezygnujesz z kontaktów z przyjaciółmi lub wymagasz tego od partnera

„Jeśli nie jesteś w stanie zastosować żadnej z samopomocowych wskazówek, pewnie warto poprosić o pomoc psychologa”

Inne alarmujące symptomy to częste konflikty prowadzące do agresji słownej lub fizycznej, a także ucieczka w używki (alkohol, leki) w celu złagodzenia napięcia. W skrajnych przypadkach chorobliwa zazdrość może prowadzić do zachowań stalkerskich czy prób samobójczych – wtedy pomoc specjalisty jest niezbędna dla bezpieczeństwa wszystkich zaangażowanych osób.

Skuteczne podejścia terapeutyczne w leczeniu patologicznej zazdrości

W pracy z patologiczną zazdrością szczególnie skuteczne okazują się terapia poznawczo-behawioralna (CBT) oraz terapia schematów. CBT koncentruje się na identyfikacji i modyfikacji zniekształconych myśli oraz stopniowym wystawianiu na sytuacje budzące lęk. To podejście szczególnie przydatne w radzeniu sobie z natrętnymi myślami i kompulsywnymi zachowaniami.

Terapia schematów sięga głębiej, badając wczesne doświadczenia, które ukształtowały nieadaptacyjne wzorce myślenia o sobie i relacjach. Pomaga zrozumieć, jak dziecięce rany wpływają na obecne reakcje. W przypadku zazdrości często pracuje się z takimi schematami jak:

• Porzucenie – przekonanie, że na pewno zostaniesz opuszczony
• Niedowartości – głębokie poczucie, że nie zasługujesz na miłość
• Podejrzliwość – oczekiwanie, że inni cię zranią lub oszukają

Dodatkowo, w cięższych przypadkach łączy się terapię z farmakoterapią, szczególnie gdy zazdrości towarzyszą objawy depresji lub zaburzeń lękowych. Ważne jest jednak, by leki traktować jako wsparcie, a nie zastępstwo dla pracy nad zmianą myślenia i zachowania. Najlepsze efekty daje połączenie różnych metod dostosowanych do indywidualnych potrzeb.

Wnioski

Zazdrość to złożona emocja o głębokich korzeniach ewolucyjnych, która może zarówno chronić związek, jak i go niszczyć. Kluczem jest rozpoznanie, kiedy przekracza granicę zdrowej reakcji i staje się patologicznym wzorcem zachowań. Praca z zazdrością wymaga zrozumienia jej mechanizmów – od biologicznych uwarunkowań po psychologiczne schematy myślowe. Najskuteczniejsze strategie łączą zmianę przekonań, regulację emocji i modyfikację zachowań, zawsze z dużą dozą samowspółczucia i cierpliwości wobec siebie.

Warto pamiętać, że zazdrość często mówi więcej o naszych lękach i potrzebach niż o rzeczywistym zachowaniu partnera. Nietolerancja niepewności i niskie poczucie własnej wartości to częste podłoże problemu. Gdy standardowe metody samopomocy zawodzą, sięgnięcie po profesjonalne wsparcie może być przełomem w odzyskaniu równowagi emocjonalnej i uratowaniu związku.

Najczęściej zadawane pytania

Czy zazdrość zawsze jest zła?
Zazdrość to naturalna emocja, która w umiarkowanej formie może motywować do pielęgnowania relacji. Problem zaczyna się, gdy wymyka się spod kontroli i przekształca w toksyczne zachowania. Kluczowa jest umiejętność odróżnienia zdrowej troski od chorobliwej kontroli.

Dlaczego mężczyźni i kobiety inaczej doświadczają zazdrości?
Różnice mają zarówno podłoże ewolucyjne (inne strategie reprodukcyjne), jak i społeczno-kulturowe. Jednak są to uogólnienia – każdy człowiek może doświadczać zazdrości w unikalny sposób, niezależnie od płci.

Jak odróżnić zwykłą zazdrość od patologicznej?
Chorobliwa zazdrość charakteryzuje się natrętnymi myślami, potrzebą absolutnej kontroli i utrzymywaniem się mimo braku obiektywnych powodów. Jeśli wpływa destrukcyjnie na twój związek i codzienne funkcjonowanie, warto rozważyć pomoc specjalisty.

Czy można całkowicie pozbyć się zazdrości?
Zazdrość to część ludzkiej natury – raczej chodzi o naukę zdrowego zarządzania tą emocją niż jej całkowitą eliminację. Terapia pomaga zmniejszyć jej intensywność i zmienić destrukcyjne wzorce reakcji.

Jak mogę pomóc partnerowi, który zmaga się z chorobliwą zazdrością?
Ważna jest równowaga między zrozumieniem a stawianiem granic. Zachęcaj partnera do pracy nad sobą, ale nie bierz odpowiedzialności za jego emocje. W skrajnych przypadkach warto zasugerować terapię, pamiętając, że decyzja o zmianie musi wyjść od niego samego.